ماه هاى اول

هفته پنجم يك جراحى كوچك جهت باز كردن زبان سام كه به كف دهانش چسبيده بود در بر داشت! در ماه دوم سام ترجيح ميداد به پهلو بخواد، يا به شكم روى شكم مامانش. شبها هم از ساعت نه تا ده گريه اى ميكرد كه فقط با موسيقى ريتميك (ترجيحا بندرى، و ترجيحا سندى) و رقصيدن بند ميامد. هنوز تشخيص درست منبع شير را نميداد و گاهى از باباى بيچاره كه بدون نيت خاصى بغلش كرده بود با گريه شير ميخواست. دستش را به سمت سرش ميبرد و موهايش را ميكشيد و از اين كار خودش به گريه مى افتاد. دو ماهگى همچنين ماه سفر هاى نه چندان دور و دراز سام به شهر هاى اطراف بود

اولين روزها

ماه اول بيشتر به آشنا شدنمان با هم گذشت، و تلاش براى وزن گرفتن سام. در يك هفتگى با عضلاتش بازى ميكرد، چيزى شبيه لبخند، حالتى شبيه جمع كردن لبها، و قيافه اى شبيه محمد مايلى كهن نتيجه تلاش هاى ساعت هاى بيداريش بود. شير را در تاريكى دوست داشت بخورد و از كل فرايند باد گلو گرفتن خوشش نميامد، مخصوصن روى شانه. در دو هفتگى مامان بزرگ و بابا بزرگ پدرى مهمانش شدند و در پيان يك ماهگى اولين گردش عمرش را رفت، به مركز علمى شهر در محله قديمى

گفت آمدم داد خود از كهتر و مهتر بستانم

سام ما سه هفته زودتر از موعد به دنيا آمد. كيسه آب پاره شد در حالى كه پرده اتاق سام در حال نصب شدن بود. پياده به بيمارستان رفتيم و پنج ساعت بعد، سام در آغوشمان بود. وزنش كمى كمتر از سه كيلوگرم بود ولى دستان قوى (اين را پزشكى كه براى معاينه اش آمد گفت) و چشمان باز و هوشيارى داشت (اين يكى را خودمان ديديم).

سلام.

اينجا از سام خواهم نوشت.